Średniowieczna jednostka zwiadowcza.

Starcia niewielkich grup żołnierzy zwane są zazwyczaj potyczkami. W przeciwieństwie do bitew, ich znaczenie strategiczne i liczba biorących w nich udział osób są małe. Do potyczek dochodzi zazwyczaj przed bitwą, gdy oddziały zwiadowcze zapuszczają się na terytorium wroga. W takich sytuacjach triumfują żołnierze, którzy najskuteczniej walczą w małych grupach, pozostając w kontakcie z głównymi siłami armii.

Wraz z końcem epoki klasycznej i początkiem średniowiecza nastąpił ogólny spadek liczebności sił wojskowych, po części dlatego, że armie finansowane przez państwa były w tym okresie mniej powszechne, ale także z powodu powstania osobistych grup zbrojnych szlachty w ramach systemu feudalnego. Wikińskim możnowładcom podczas najazdów towarzyszyli ich domownicy. Podczas wojny stuletniej angielscy żołnierze praktykowali chevauchée – łupieżcze najazdy przeprowadzane (często samowolnie) przez niewielkie grupy zbrojnych. Harcownicy reprezentują właśnie tego rodzaju oddziały. To twardzi, doświadczeni wojownicy zdolni do życia w terenie, polegający na swej wiedzy i gotowi do wycofania się w obliczu przeważających sił wroga.