Unikalna średniowieczna jednostka Mali zastępująca rycerzy. Kawaleria mandekalu chroni przed złupieniem jednostki handlowe znajdujące się na lądzie w promieniu 4 pól od niej. Zwycięstwa w walce dają złoto, którego ilość równa się podstawowej sile bojowej jednostki (przy standardowej prędkości).

Członkowie kawalerii mandekalu należeli do elity malijskiego społeczeństwa, ponieważ na południe od Sahary konie stanowiły niezwykle rzadkie i cenne dobro, na które pozwolić sobie mogli nieliczni. Kawalerzyści byli uzbrojeni we włócznie i miecze oraz chronieni zbrojami i żelaznymi hełmami. Konieczność posiadania zbroi i broni stworzyła kulturowy sojusz między utalentowanymi malijskimi kowalami (obróbka żelaza była rzadką sztuką, a jej sekrety trzymano w tajemnicy) a szlachtą, która potrzebowała ich wyrobów w walce.

Wyodrębnienie kawalerii i zorganizowanie jej w osobny oddział armii przypisywane jest Mansie Sundiacie. W Sahelu – suchym stepie na południe od Sahary – mobilność i element zaskoczenia kawalerii uczyniły z niej przerażającego przeciwnika i sprawiały, że była kluczowym elementem wojskowej ekspansji Mali. W XV i XVI wieku klimat stawał się coraz cieplejszy i wilgotniejszy, przez co powiększył się zasięg występowania muchy tse-tse. Spowodowało to rozprzestrzenienie się chorób wśród koni i jeźdźców, co obniżyło skuteczność mandekalu. Jednocześnie zanikanie lasów ograniczyło dostawy drewna, z którego wytwarzano węgiel drzewny, a to z kolei doprowadziło do wzrostu kosztów produkcji tradycyjnej żelaznej broni.