Szybka jednostka lekkiej kawalerii z epoki przemysłowej.

Z technicznego punktu widzenia każda jednostka walcząca z grzbietu wierzchowca (lub, w dzisiejszych czasach, zmotoryzowana czy nawet transportowana śmigłowcami) – łucznicy, rycerze, lansjerzy, dragoni, husarze, ułani, kozacy, kirasjerzy itd. – uważana jest za kawalerię. Gdy jednak wyobraża ją sobie przeciętny Kowalski, widzi uzbrojonych w szable i karabiny zuchów siedzących na wspaniałych rumakach – najbardziej mobilną i szlachetną (ten błąd w rozumowaniu obecny jest od czasów rycerstwa) ze wszystkich tradycyjnych formacji wojskowych. W czasach wojny siedmioletniej i wojen napoleońskich kawaleria była już uzbrojona w pistolety, szable i lekką broń długą, dzięki czemu mogła walczyć zarówno konno, jak i po spieszeniu. Te szybkie i zwinne jednostki służyły do zwiadu i szybkich rajdów, stanowiły istotną siłę na polu bitwy i zajmowały się ściganiem pokonanych przeciwników. Zdolna w korzystnych warunkach do szybkiego rozbicia szeregów wroga i do zręcznej ucieczki w razie niepowodzenia kawaleria służyła w każdej kampanii aż do II wojny światowej, kiedy to po raz ostatni wykorzystano jednostki konne.