Unikalna jednostka inkaska epoki średniowiecza zastępująca harcowników. Jest silniejsza od harcowników w walce dystansowej i zyskuje +1 dodatkowy atak na turę.

Dosłowne tłumaczenie tego słowa z języka keczua brzmi „ten, który rzuca kamieniami za pomocą procy”. Choć proce były związane z wieloma rdzennymi, amerykańskimi cywilizacjami, to najpowszechniej wykorzystywały je kultury andyjskie. Nawet dzisiaj andyjscy pasterze używają proc do ochrony swoich stad, podtrzymując w ten sposób starożytne tradycje związane z tą miotającą bronią.

Inkascy wojownicy mieli dostęp do wielu rodzajów broni, od charakterystycznych wykonanych z brązu maczug, pałek z twardego drewna i włóczni, po oszczepy, bolasy i proce. Wojownicy – zwłaszcza ci należący do klasy wyższej – nosili wspaniałe ozdoby w postaci jaskrawo dekorowanych tunik, pióropuszy oraz różnego rodzaju podbijanych pancerzy, aby zaimponować przeciwnikom. Jednak na konkwistadorach największe wrażenie wywarła skuteczność inkaskich procarzy. Rdzenna ludność często wykorzystywała tę broń podczas późniejszych powstań przeciwko hiszpańskim kolonistom.

Andyjskie proce są zazwyczaj długie i najczęściej wyrabiane z wełny lamy. Splatane sznurki barwiono zwykle przy wykorzystaniu kontrastujących barw, a dominowało połączenie koloru białego z czarnym. Ponieważ pasterstwo stanowiło wśród Inków powszechne zajęcie, istniała liczna grupa mężczyzn przywykła do posługiwania się tą bronią. W andyjskich fortyfikacjach archeolodzy odkryli skrytki pełne kamieni do proc, co wskazuje na uwzględnianie procarzy w przygotowaniach do obrony. Proca to pod wieloma względami broń idealna do wykorzystywania w Andach: amunicja jest łatwo dostępna, a trudne ukształtowanie terenu sprawia, że zastosowanie bardziej skomplikowanej broni miotającej traci sens. Proca jest przenośna, łatwa do skonstruowania, a we wprawnych rękach zabójczo skuteczna, o czym przekonało się wielu przeciwników Inków.