Unikalna jednostka węgierska epoki przemysłowej zastępująca kawalerię. +3 do siły bojowej za każdy aktywny sojusz.

Huzarzy to lekka kawaleria wykorzystywana zazwyczaj podczas zwiadu oraz pościgu za rozbitymi siłami przeciwnika. Jednym z powracających motywów sztuki wojennej Europy Środkowej i Wschodniej było powszechne wykorzystanie oraz skuteczność lekkiej kawalerii, a huzarzy stanowili jeden z ostatnich konnych oddziałów tego typu. Termin pojawił się w XV w. za panowania węgierskiego króla Macieja Korwina i odnosił się do pozbawionych zbroi jeźdźców uzbrojonych w lance i tarcze, ale z czasem zaczęto stosować go szerzej do określania węgierskiej i bałkańskiej lekkiej kawalerii wykorzystywanej w roli oddziałów zaczepnych. Sama nazwa pochodzi najprawdopodobniej od serbskiego słowa usar lub gusar, która oznacza rozbójnika.

Huzarzy nosili charakterystyczne mundury – ozdobione z przodu złotym haftem (szamerunkiem) kurtki zwane dolmanami. Na nie narzucali krótką pelerynę, czyli mentyk. Na głowach mieli wysokie bermyce, czyli futrzane czapki. Ponadto wielu z nich (szczególnie w okresie między wojną siedmioletnią a erą napoleońską) nosiło długie, misternie zaplecione warkocze oraz pokaźne wąsy, które stanowiły niegdyś element tradycyjnego męskiego wyglądu, lecz z czasem stały się po prostu częścią uroku huzarów.

W XVIII w. huzarzy cieszyli się statusem podobnym do współczesnych pilotów myśliwców – byli śmiali, beztroscy i atrakcyjni. Z jednej strony zachwycali odwagą, a z drugiej oburzali pijaństwem i nieposłuszeństwem graniczącym z niesubordynacją. W literaturze tego okresu huzar to postać światowego łotrzyka.

Należy podkreślić różnicę między huzarami a polską skrzydlatą husarią. W odróżnieniu od lekkiej jazdy huzarów polska husaria była opancerzoną, wykorzystującą kopie kawalerią, która stosowała w boju zwarte szarże.