W Imperium Khmerskim Dżajawarmana można znaleźć wiele gęsto zaludnionych miast pełnych oddanych buddystów. Szczególnie często zdarza się to w przypadku osad położonych nad rzekami, gdzie mogą oni wykorzystywać swoje umiejętności.

Dżajawarman pragnie wykorzystać swoje początkowe położenie nad rzeką, umieszczając wzdłuż niej dzielnice świątynne, które umożliwią w ten sposób zajmowanie pobliskiego lądu i będą zapewniać żywność oraz obszary mieszkalne. Powstałe w ten sposób miasta rozkwitną, gdy Khmerowie wkroczą w późny okres ery klasycznej, kiedy to dostępne staną się akwedukty oraz ich unikalne świątynie prasat. Jeśli zaś sąsiedzi ograniczą ich możliwości ekspansji, będą mogli wykorzystać swoje unikalne jednostki oblężnicze, domrey, do przejęcia kilku okolicznych miast, a wraz z nimi dodatkowych terenów nad rzekami. Jako władca wyznającego buddyzm imperium o wysokiej liczbie ludności Dżajawarman może walczyć o dowolnego typu zwycięstwo, przechodząc do późniejszych faz gry.

Za swoich rządów wzniósł oszałamiającą liczbę budowli i rozbił wiele rywalizujących z nim królestw. Wielu uznaje ten okres za złoty wiek Khmerów. Oto władca Imperium Khmerskiego, Dżajawarman VII.

Źródłem większości naszej wiedzy o urodzonym w 1123 r. synu Dharanindrawarmana II są inskrypcje w świątyniach Radżawihara (nosząca obecnie nazwę Ta Prohm) i Phimeanakas. Dzięki tym tekstom poznajemy bogatą, choć mimo wszystko niepełną historię ukochanego króla Dżajawarmana VII.

Wiemy, że początek rządów Dżajawarmana VII przypadł na okres kryzysu w imperium Khmerów. Kontrola nad położonymi na odległej północy wasalnymi królestwami osłabła, a Mongołowie (później również chińska dynastia Ming) zaczęli powiększać swój udział w wymianie handlowej w południowo-wschodniej Azji (handel towarami pozyskiwanymi w lasach stanowił jedno ze źródeł bajecznego bogactwa Khmerów). W królestwie Maljangu na południu narastały buntownicze nastroje, a na wschodzie rozpoczynał się 14 rok wojny z królestwem Czampy leżącym na obszarze współczesnego Wietnamu.

Dżajawarman VII poświęcił lata lata 20. i 30. swojego życia walce, wspierając króla Jaśowarmana II (krewnego o nieznanym pochodzeniu) w wojnie przeciwko Czamom. Według legend jeden z synów Dżajawarmana VII uratował króla Jaśowarmana II przed atakiem przerażającej bogini Rahu, przyjmującej postać unoszącej się w powietrzu głowy, która pożerała słońce podczas zaćmienia.

W 1178 r. Czamowie dowodzeni przez króla Dżaję Indrawarmana IV dwukrotnie najechali Imperium Khmerskie, niszcząc przy drugim ataku stolicę Jaśodharapurę i grabiąc świątynny kompleks Angkor Wat.

W tym czasie Dżajawarman VII z bliżej nieznanych powodów mieszkał w Widżai znajdującej się w centralnej części Czampy (sądząc po historii tego okresu, mógł być tam po prostu gościem). Wspierany przez siły Czamów pomaszerował na zachód i odzyskał kontrolę nad Khmerem.

Informacja o tym pochodzi z inskrypcji w Czampie i nie wyjaśnia, dlaczego Czamowie sprzymierzyli się z obcym. Nie wiemy też, dlaczego dziesięć lat po tym, jak Dżajawarman VII zasiadł na khmerskim tronie, czamski książę pomógł mu podbić stolicę Czampy Widżaję oraz pojmać króla Indrawarmana.

W 1181 r. dzięki odrobinie dyplomacji (i pomocy czamskich sojuszników) Dżajawarman VII wyparł czamskich najeźdźców. Gdy sytuacja się uspokoiła, koronował się na króla. Oczywiście uczcił to wydarzenie utworzeniem nowej stolicy imperium – Angkor Thom.

Można by się spodziewać, że nowo koronowany władca zajmie się podbojami i ekspansją, jednak w przypadku Dżajawarmana do tego nie doszło. Co prawda podtrzymywał konflikt z Czampą, posuwając się w 1190 r. do osadzenia na jej tronie marionetkowego władcy, ale jego rządy charakteryzowały się wyraźnym skupieniem uwagi na sprawach wewnętrznych państwa, czego przejawem było rozpoczęcie niespotykanego dotąd okresu rozwoju infrastruktury i budownictwa.

Król Dżajawarman VII uważał się za wojownika swoich poddanych i nie miał przez to na myśli starć z obcymi wojskami na polach bitew (choć tym też się zajmował). W odróżnieniu od poprzednich hinduskich królów Khmerów stawiających na pierwszym miejscu interesy tronu, Dżajawarman przyjął buddyjską filozofię, według której najważniejsi byli mieszkańcy królestwa.

Buddyzm mahajana łączy współczucie (uosabiane przez bodhisattwę Lokeśwarę) z mądrością (pradżniaparamita). Celem króla Dżajawarmana było stworzenie dla swoich poddanych bezpiecznego raju na ziemi.

Zerwał z 400-letnią tradycją khmerskiego hinduizmu i uczynił buddyzm mahajana oficjalną religią imperium. Uczcił to wydarzenie rozpoczęciem budowy licznych świątyń, 102 szpitali, brukowanych dróg zabezpieczonych przed powodziami, 54 wież w Bajonie oraz rozległych projektów irygacyjnych. Innym udokumentowanym przedsięwzięciem króla było wzniesienie przy drogach w całym królestwie rozmieszczonych co 15 kilometrów domów zapewniających schronienie podróżnym.

Okres 40 lat jego rządów wyróżniał się też dzięki tolerancji religijnej. Choć król zachęcał wszystkich do przyjęcia buddyzmu, pozwolił bramińskim kapłanom pozostać w pałacu i pełnić w nim swoją rolę, co trwa w królestwie Kambodży do dzisiaj.

Wiemy niewiele o ostatnich latach życia króla Dżajawarmana VII. Nie znamy nawet daty jego śmierci, która musiała nastąpić między rokiem 1215 a 1220. Pośmiertnie oddano hołd jego wielkości, nadając mu tytuł Mahaparamasaugaty. Utrata króla zapoczątkowała okres gwałtownego upadku Imperium Khmerskiego. W 1222 r. Czamom udało się odzyskać ziemie podbite wcześniej przez Dżajawarmana VII.

Mimo wszystko wzniesione przez króla świątynie oraz jego działalność dobroczynna przetrwały próbę czasu. Dżajawarman VII i jego rządy skupione na poddanych trwale zapisały się w świadomości mieszkańców Kambodży, a jego postać zajmowała ważne miejsce w państwowych podręcznikach nawet w XX w.