Babilon zmienia klasyczne reguły dążenia do zwycięstwa naukowego. Zamiast skupiać się na zdobywaniu nauki z konwencjonalnych źródeł wyprzedza rywali poprzez odblokowywanie eurek.

Strategia Babilonu opiera się na wykorzystaniu unikalnych umiejętności, które pozwalają wyprzedzić rywali w naukowym wyścigu. Hammurabi musi radzić sobie z karą -50% do nauki w każdej turze, ale jego eureki zamiast przyśpieszać badania nad technologiami odblokowują je. Dodatkowo Hammurabi stara się wznosić po jednej z dostępnych mu dzielnic, ponieważ jego unikalna umiejętność zapewnia mu bezpłatną budowlę początkową w każdej z nich. Poza tym unikalna budowla Babilonu, palgum, zapewnia mu dodatkową produkcję. Skuteczny władca babiloński może wykorzystać unikalną jednostkę, sabum kibittum – z jej zwiększonym zasięgiem widzenia i dodatkowymi punktami ruchu – aby eksplorować mapę, wyzwalać więcej eurek przez odkrywanie cudów natury, innych cywilizacji czy plemiennych wiosek. Hammurabi ma duże predyspozycje do sięgnięcia po zwycięstwo naukowe.

Babilon nie popadł w zapomnienie, mimo że od szczytu jego potęgi minęło już ponad trzy tysiące lat. Jego nazwa wciąż jest synonimem luksusu i władzy. Nadal też pamiętamy jednego z królów Babilonu, Hammurabiego, którego imię kojarzy się powszechnie z surową sprawiedliwością i rządami prawa.

Hammurabi był pierwszym władcą babilońskiej dynastii Amorytów. Zastąpił na tronie ojca, Sin-muballita, gdy ten wciąż był jeszcze stosunkowo młody. Ojciec Hammurabiego zbudował fundamenty królestwa, ale nie był wielkim zdobywcą, czego dowodzi nieudana kampania wojskowa przeciwko sąsiedniemu miastu-państwu zwanemu Larsą. Być może właśnie ta porażka skłoniła króla do wcześniejszego przekazania władzy synowi. Układ ten zdawał się uszczęśliwiać wszystkich – nawet król Larsy, Rimsin I, był spokojniejszy, widząc na tronie Babilonu chłopca, który wydawał się skupiony na wewnętrznych sprawach własnego królestwa.

Hammurabi rozpoczął rządy od kontynuowania działań ojca mających na celu usprawnienie wewnętrznych struktur królestwa. Działania te obejmowały również sporządzenie zbioru praw, który został zapisany (czy raczej wykuty) w 1754 roku p.n.e. i przeszedł do historii jako Kodeks Hammurabiego.

Kodeks Hammurabiego został wyryty na pokaźnej, mierzącej ponad dwa metry i ważącej cztery tony diorytowej płycie przy użyciu pisma klinowego. Zgromadzone prawa opierały się na zasadzie lex talionis, czyli regule sprawiedliwej zemsty, którą w Kodeksie Hammurabiego wyrażono słowami: „oko za oko, ząb za ząb”. Określonym przestępstwom przypisano precyzyjne kary, by wymierzanie sprawiedliwości osobie uznanej za winną nie wymagało interpretacji prawa. Wiele kar było brutalnych, co wystarczyło, by powstrzymać niejedno przestępstwo. Nie wszystkie metody oceny winy zawarte w Kodeksie Hammurabiego są zgodne z obowiązującymi współcześnie standardami, czego przykładem może być sprawdzanie wierności żony poprzez wrzucenie jej do wody.

Hammurabi otoczył Babilon murami obronnymi i wybudował system nawadniający złożony z kanałów i akweduktów. Rozpoczął też wznoszenie wspaniałych świątyń dla babilońskich bóstw. Działania te zapewniły mu popularność wśród poddanych oraz zwiększyły ich poczucie obywatelskiego obowiązku, na czym królowi bardzo zależało, bo – wbrew temu, co myśleli mieszkańcy Larsy – Hammurabi zamierzał podbić południową Mezopotamię.

Pokusa zaatakowania Larsy w zemście za porażkę ojca musiała być silna, lecz Hammurabi był zbyt mądrym władcą, aby jej ulec. Zamiast tego sprzymierzył się z Larsą, gdy środkową Mezopotamię zaatakowali Elamici (ci sami, którzy założyli miasto Anszan). Razem bez trudu pokonali najeźdźców. Jednak gdy tylko sojusz spełnił swój cel, Hammurabi rozpoczął działania wymierzone przeciwko Larsie. Udał się do miast-państw Nippur i Lagasz, by zawrzeć z nimi sojusze, a potem móc podbić Uruk i Isin – miasta należące do Larsy. Następnie zwrócił się przeciwko sojusznikom i przejął Nippur i Lagasz. Mimo ciągłego tańca sojuszy i zdrad Hammurabi wciąż znajdował sprzymierzeńców i ostatecznie cała południowa Mezopotamia znalazła się pod jego kontrolą.

Zdobycie Larsy nie zakończyło podbojów Hammurabiego. Zwrócił swoją uwagę na północ, gdzie leżało amoryckie królestwo Mari rządzone przez króla Zimrilima. Mari było bogate i kontrolowało wodę. Zamiast kontynuować negocjacje z Zimrilimem w sprawie korzystania z wód Eufratu Hammurabi zaatakował go. Nie przejął jednak miasta, lecz zrównał je z ziemią – prawdopodobnie po to, by dać całej Mezopotamii do zrozumienia, że to on ustala warunki negocjacji. Hammurabi kontynuował podbój północy. Zdobył Esznunnę i wraz z nastaniem 1755 roku p.n.e. rządził całą Mezopotamią.

Hammurabi nie był okrutnym królem, choć jego podboje mogłyby sugerować coś innego. Nazywano go „bani matim” – budowniczym krainy. Troszczył się o swój lud, nawet gdy przebywał poza Babilonem, biorąc udział w kolejnych wyprawach wojennych. Wysyłał wtedy listy do swoich zarządców z rozkazami utrzymywania i dekorowania miasta. Kodeks Hammurabiego był nowatorski nie tylko z uwagi na jego surowość, ale także przez wzgląd na zawarte w nim miłosierdzie: w myśl nowego prawa wszyscy podejrzani pozostawali niewinni, dopóki nie udowodniono im przestępstwa.

Podobnie jak jego własny ojciec, Hammurabi również powierzał synowi, Samsu-ilunie, królewskie zadania, nim ten wstąpił na tron. Stary władca był więc spokojny o losy Babilonu, gdy zmogły go wiek i choroba. Jednak po śmierci Hammurabiego w 1750 roku p.n.e. Samsu-iluna okazał się niezdolny do powstrzymania inwazji, które po niej nastąpiły. Wystarczył zaledwie rok jego rządów, by Babilon zaczął chylić się ku upadkowi. Czy to z powodu braku charyzmy, niewystarczającej inteligencji, czy skromnej mądrości następców, czy też po prostu z braku dbałości o sojusze, królestwo nigdy już nie miało być tak rozległe i bezpieczne, jak za panowania Hammurabiego.