Odblokowuje zdolność budowniczych pozwalającą wznieść ziggurat, dostępny tylko w Sumerii.

+2 do nauki. +1 do kultury, jeśli znajduje się nad rzeką. Nie można zbudować go na wzgórzu, ale można wznieść go na równinach zalewowych.

Podczas gdy Egipcjanie budowali u brzegów Nilu piramidy, Akadyjczycy, Sumerowie, Elamici, Babilończycy i Asyryjczycy stawiali w całej Mezopotamii ziguraty. Były to składające się z wielu tarasów piramidy, czasem ze ściętym czubkiem, w którego miejscu znajdowała się świątynia. Najstarsze pochodzą z okresu wczesnodynastycznego, z około 2900–2400 roku p.n.e., najnowsze zaś powstały około 600 roku p.n.e. Suszone na słońcu cegły tworzyły wnętrze, na powierzchni budowli znajdowały się zaś odporniejsze, wypalane w ogniu. W przeciwieństwie do piramid egipskich ziguraty nie posiadały raczej pomieszczeń, lecz kaplice i świątynie na szczycie, czasem więcej niż jedną (by nie obrazić żadnego boga). Niestety, żadna z tych szczytowych budowli nie ocalała – zniszczyły je wojny, trzęsienia ziemi i fanatyzm religijny. Pozostały tylko góry cegieł. Istniał szereg „wielkich” ziguratów, w tym babiloński, poświęcony bogu Mardukowi. Mógł on stać się inspiracją dla legendy o Wieży Babel.