Faszyzm, czyli autorytarny nacjonalizm, ewoluował z chaosu zrodzonego przez I wojnę światową i globalny wielki kryzys. Chociaż termin w swoim pierwotnym znaczeniu odnosił się do włoskiej Narodowej Partii Faszystowskiej, to obecnie stosujemy go do określania rządów, jakie panowały w imperialnej Japonii, we Włoszech Mussoliniego, Hiszpanii generała Franco i nazistowskich Niemczech. Co prawda faszyzm skupia się na postaci wodza, ale przypomina też ekstremalną formę nowoczesności – jako ostateczna futurystyczna ideologia dążąca do całkowitego przekształcenia społeczeństwa. Na początku XX wieku natura wojny, społeczeństwa i technologii przeszła tak ekstremalne zmiany, że w wielu krajach całej planety zaczęły formować się faszystowskie ruchy (również w takich demokracjach, jak Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Francja, Włochy, Niemcy czy inne). W niektórych z nich faszystowskie partie polityczne zdołały nawet przejąć władzę – podstępem, rozlewem krwi, a czasem i w toku wyborów, jak we Włoszech, Niemczech, Hiszpanii, Portugalii, na Węgrzech lub w Republice Chińskiej, gdzie Chiang Kai-shek uznał faszyzm za „praktyczną” metodę ekspresowej modernizacji. Inne kraje tymczasem, z naciskiem na regiony Azji i Ameryki Południowej, zdecydowały się na różne wariacje na temat faszystowskiej ideologii.

Naznaczone militaryzmem, nacjonalizmem, modernizmem, represjami i sprzeciwem wobec komunizmu faszystowskie rządy ucieleśniają totalitaryzm, w którym państwo stara się kontrolować serca i umysły obywateli za pomocą propagandy lub jawnych represji. Pod względem ekonomicznym systemy faszystowskie łączą w sobie elementy zarówno kapitalizmu, jak i socjalizmu – w tym sensie, że mobilizują prywatny przemysł, by zwiększyć potęgę państwa (czyli wojska). Wraz z klęską państw osi w II wojnie światowej faszyzm przestał być zagrożeniem dla światowego porządku, ale faszystowskie reżimy i tendencje utrzymywały się w innych państwach (i trwają nadal w krajach, które kładą nacisk na silną pozycję przywódcy i wojskową potęgę), a faszystowskie ruchy polityczne można znaleźć niemal wszędzie, wymachujące flagą rasistowskiego etnonacjonalizmu, monarchii czy zaciekłej narodowej dumy.